Бурун заманда бир падишаниң арзулуқ икки оғли бар екән. Падиша һәр күни буларни түрлүк наз-немәтләр билән беқип, һеч қандақ ишқа йеқин йолатмайдекән. Қүнләрдин күнләр, айлардин айлар өтүп, бир күни буларниң иштийи тутулуп, бир чинә чайниму түгитип ичәлмәйдиған болуп қапту. Андин, булар җүдәшкә башлапту. Буни көргән падиша әндишә қилип, өз шәһиридики һәммә тевипларға көрситиду. Лекин тевиплар шаһзадиларниң иштийини ачалмапту. Өз кесәллиридин қорққан шаһзадиләр атисидин рухсәт елип, иштәй дорисини издәп башқа бир шәһәргә меңипту. Булар шәһәрдин хелә жирақ чиқип, кәтмән чепиватқан бир бовайниң қешиға кәпту.
– Бова, бизниң иштийимиз тутулуп қалди, бизгә иштәй дориси бар шәһәрни ейтип бәрсиңиз, биз мошу кесәлдин сақийивалсақ, – дәп ялвурупту. Бовай буларниң сөзини аңлап ичидә: «һәй, һарам тамақларәй!» дәп ойлап:
– Бу дорини тапқили болиду! Бирақ һазир ишим җиқ, мошу дөңни кәч киргичә түзәп болуп, әтликкә буғдай териветишим керәк, силәр мошу ишни қилип бәрсәңлар, мән шу дорини тепип берәттим, – дәпту.
Шаһзадиләр дөңни түзләшкә рази болғандин кейин, бовай кәтмәнни буларға қалдуруп, өзи өйгә меңипту. Шаһзадиләр хошаллиқтин тәрләп-пишип дөңни чепипту. Бовай өйгә келип, хотуниға:
– Анчила кайимай, сәвзә йәтмисә, чамғур тоғрап болсиму, бир легән полу тәйярла, – Дәп буйрупту.
Шаһзадиләр күн патқанда дөңни аран түзләп болупту. Бовай буларни өйигә башлап келип, алдиға полуни қоюпту. Булар йоған бир легән полуни пак-пакизә йәп болупту. «Йәнә барму» – дәп сораштин хиҗаләт болуп, мундақ дәпту:
– Бова бу аш һәҗәп татлиққу, қандақ дора салған едиңиз?
– Ашқа дора салмидим, силәрни ишқа салдим! Силәр чапқан әшу кәтмән, тутулған иштәйнин дориси, – дәп җавап берипту бовай.