Падиша:
– Немә йесәң, немә кийсәң ихтияр өзәңдә, ордидин йәткүзүп бериду, – дәпту.
Шундақ қилип, бир жил падишаниң кийимлирини кийип, тамиғини йәп жүрүпту. Жил тошқандин кейин, падиша пүтүн жутни орда алдиға жиғип:
– Һазир тағ көтиридиған батурниң күчини көрүңлар! – дәп җар саптудә, кейин батурға қарап:
– Қени, тағни көтәр! – дәптекән. Һелиқи адәм тағниң бағриға жүгрәп берип таққа дүмбисини йөләп турупту. Падиша:
– Көтәр! – дәпту йәнә. Һелиқи адәм:
– Сиз башлиқ болуп, тағни дүмбәмгә артип қоюңлар, андин өзәм орнидин йөткәветимән, – дәптекән.
Падиша:
– Биз қандақ артимиз? – дәпту. Шу чағда һелиқи адәм:
– Силәр топлишип көтирәлмигән тағни мән ялғуз қандақ көтиримән? – дәп җавап берипту.